ΚΣΕ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΚΑΙ ΚΣΕ ΜΟΣΧΑΤΟΥ: Μαΐου 2013

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

βιβλίο δασκάλου ηροδότου from marigula20

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

ωραία η Φολέγανδρος

ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΜΑΘΗΣΗΣ

Στην πυραμίδα μάθησης απεικονίζονται τα μέσα ποσοστά συγκράτησης των πληροφοριών από τους μαθητές ανάλογα με τις μεθόδους που εφαρμόζονται κατά την εκπαιδευτική διαδικασία.

Όπως φαίνεται, όσο πιο ενεργή είναι η συμμετοχή των μαθητών, τόσο ευκολότερα μπορούν να συγκρατήσουν τις πληροφορίες που προσλαμβάνουν και στη συνέχεια, μέσα από την επεξεργασία τους, να τις μετασχηματίσουν σε γνώση.

Σύμφωνα με τα δεδομένα της πυραμίδας, συγκρατούμε 5% αυτών που ακούμε, 10% αυτών που διαβάζουμε, 20% αυτών που βλέπουμε και ακούμε (οπτικοακουστικά μέσα), 30% όσων αντιλαμβανόμαστε από επιδείξεις και παρουσιάσεις (π.χ. πειράματα), 50% όσων μαθαίνουμε μέσα από δραστηριότητες συνομιλίας και αντιπαράθεσης στα πλαίσια της ομάδας, 75% από πρακτική εφαρμογή όσων μαθαίνουμε και 90% από διδασκαλία άλλων (στα πλαίσια της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας.

Άλλωστε, όπως είπε και ο Κομφούκιος: "Ακούω και ξεχνώ, βλέπω και θυμάμαι, κάνω και μαθαίνω"...

Σχετικά με την Πυραμίδα της Μάθησης

Η Πυραμίδα της Μάθησης, όπως αυτή αποτυπώνεται σε σχετικό γράφημα, παρουσιάζει με κλιμάκωση από τις πιο πρόσφορες έως τις λιγότερο πρόσφορες/ενδεδειγμένες διαδικασίες πρόσληψης της γνώσης. Πώς ορίζεται όμως η γνώση και πώς η πληροφορία; Με μια πρώτη προσέγγιση η γνώση αποτελεί μία ευρύτερη έννοια σε σχέση με αυτή της πληροφορίας. Πιο συγκεκριμένα η γνώση θα μπορούσε να οριστεί ως η αιτιολογημένη (με την έννοια της απόδειξης/τεκμηρίωσης) αληθής πεποίθηση καθώς και η θεωρητική και πρακτική κατανόηση ενός θέματος (αφομοίωση επεξεργασμένων πληροφοριών), η οποία ενδεχομένως βοηθά στην απόκτηση δεξιοτήτων και ικανοτήτων για συγκεκριμένο σκοπό. Η γνώση αποκτάται τόσο με την εκπαίδευση (επιμόρφωση) όσο και με την πρακτική εμπειρία. Η γνώση, εξάλλου, είναι δυο ειδών: το πρώτο είδος είναι η πληροφορία, η οποία μεταβάλλεται ανάλογα με τις απόψεις που επικρατούν, και το δεύτερο είδος είναι το βίωμα. Σύμφωνα με τα παραπάνω οι σπουδαστές συγκρατούν στις κατώτερες πυραμιδικές βαθμίδες (διάλεξη, ανάγνωση, πολυμέσα και επίδειξη) κυρίως πληροφορίες - στο βαθμό που αυτό γίνεται κατορθωτό-, ενώ με στις ανώτερες βαθμίδες Μάθησης (συζήτηση, πρακτική εξάσκηση, αλληλοδιδασκαλία), συγκρατούν ή αφομοιώνουν γνώσεις. Θεωρείται κάτι περισσότερο από βέβαιο,δε , ότι το ποσοστό συγκράτησης ή αφομοίωσης των γνώσεων/πληροφοριών είναι ευθέως ανάλογο του κύκλου ενδιαφερόντων του σπουδαστή, καθώς η καινούρια γνώση έρχεται να συδυαστεί ή να εμπλουτίσει τα ήδη υπάρχοντα γνωστικά σχήματα. Η εικόνα της Μάθησης που προβάλλεται μέσα από την Πυραμίδα είναι μία αποτύπωση εξαιρετικά πολύπλοκη ,τόσο ως προς τους τρόπους πρόσληψης της γνώσης/πληροφορίας, όσο και στην ίδια την δομή - περιεχόμενο της προσλαμβάνουσας γνώσης. Πάντως, η πυραμιδική αυτή απεικόνιση με ενάργεια αναδεικνύει τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους διδασκαλίας όπως η επίδειξη, η συζήτηση, η πρακτική εφαρμογή και η αλληλοδιδασκαλία, κρίνοντας κανείς από τα αυξημένα ποσοστά συγκράτησης γνώσεων από τους σπουδαστές.

Η πυραμίδα, η μάθηση και ένα σχόλιο

Σύμφωνα με τα δεδομένα που παρέχει η συγκεκριμένη "πυραμίδα" για τη μάθηση, η κατάκτηση της γνώσης δεν είναι για τον μαθητή η παθητική πρόσληψη των περιβαλλοντικών ερεθισμάτων, των "πληροφοριών", αλλά το αποτέλεσμα της επικοινωνίας και της συνεργασίας του με τα μέλη της σχολικής ομάδας. Με την έννοια αυτήν, η γνώση δεν αποτελεί ένα προκατασκευασμένο υλικό που προορίζεται για αφομοίωση, αλλά "οικοδομείται" διαμέσου της διεπίδρασης που επιτυγχάνεται μεταξύ της πρότερης γνώσης του μαθητή και του γνωστικού υλικού που κομίζουν ο δάσκαλος και οι υπόλοιποι μαθητές ως άτομα και ως ομάδα. Στο πλαίσιο αυτό,ο μαθητής ασκείται στην επιλογή και αξιοποίηση των κατάλληλων στοιχείων για την "οικοδόμηση" της γνώσης του, καλλιεργώντας, συγχρόνως, την αφαιρετική,κριτική και δημιουργική σκέψη του.Παράλληλα,μαθαίνει να δέχεται τη διαφορετική άποψη, όπως αυτή προκύπτει κατά τη συνομιλιακή διεπίδραση των μαθητών και των μαθητών με τον δάσκαλο, και να την προσαρμόζει στην ατομικότητά του ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες.Όμως, απαραίτητη προϋπόθεση για την αυτενεργό συμμετοχή του μαθητή στη μαθησιακή διαδικασία αποτελεί η απόσβεση του δυσάρεστου συναισθήματος που ενδεχομένως βιώνει αναφορικά προς το εκάστοτε μελετώμενο θέμα. Στο σημείο αυτό, καίριος αναδεικνύεται ο ρόλος του δασκάλου τόσο ως μέλους της ομάδας,στο βαθμό που ανταλλάσσει γνώσεις με τους μαθητές, όσο και ως καθοδηγητή της διαδικασίας, ο οποίος παρέχει το εκάστοτε χρήσιμο και ανάλογο υλικό για το "χτίσιμο" της γνώσης. Με τον τρόπο αυτόν, ο δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει τον μαθητή να εκφράσει τα συναισθήματά του, να αναζητήσει την αιτία της πρόκλησής τους και εν τέλει να διαμορφώσει θετική στάση απέναντι στο μελετώμενο αντικείμενο. Σε αυτήν τη διαδικασία, λοιπόν, ο δάσκαλος είναι ενεργός συμμέτοχος, εξασφαλίζοντας την ανατροφοδότησή της.