Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ!!!!

Πέρασα απόψε να πω τις ευχές μου 
στην ομάδα μας!
Τι να ευχηθώ άραγε;
Κάτι θα σκεφτώ...
Λοιπόν... θα σας χαρίσω πάλι φωτογραφίες, 
μαζί με τις σκέψεις μου.

Για φέτος
και για κάθε νέο έτος...

Ας κυνηγήσουμε τις ιδέες μας, 
όσο ανέφικτο κι αν μας φαίνεται να τις πιάσουμε



ας πετάξουμε από το παράθυρο το "πρεστίζ" 
που καταργεί την αυθορμησία


ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον


να υψωθούμε λίγο πιο πάνω 
από όσα μας πνίγουν και μας δηλητηριάζουν τα όνειρα


ας μη φοβηθούμε να είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα
κι ας τιμήσουμε τις εξαιρέσεις που βλέπουμε στην τάξη μας


ας βρούμε λίγες στιγμές χαλάρωσης 
και στοχασμού


ας ανακαλύψουμε από την αρχή 
την απόλαυση του ωραίου


ας "μπούμε" στα παπούτσια του διπλανού
να φανταστούμε λίγο πώς είναι η ζωή του


ας έρθουμε πιο κοντά στη φύση
ας την αφήσουμε να μας αγγίξει


κύκλος είναι η ζωή, ο χρόνος, 
οι ώρες, οι μέρες, οι στιγμές


ας βλέπουμε την κάθε στιγμή, ως αφετηρία...


Καλές μέρες να έχουμε, φίλοι, 
συμμαθητές και συνάδελφοι... 

Πιο πολύ με δένει μαζί σας 
το "συμμαθητές",
με κάνει να νιώθω στην αφετηρία
και μου αρέσει αυτό.
Για κάποιον ανεξήγητο ακόμη μέσα μου λόγο 
νιώθω τυχερή που ανήκω σ' αυτήν την ομάδα.
Ελπίζω πως η συνέχεια θα δικαιώσει αυτή την αίσθηση.

Από καρδιάς...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!

Υ.Γ.  Γλυκερό μου βγήκε, το παραδέχομαι, μα δεν το σβήνω.
Το αφήνω, γιατί, όπως και να 'χει... είναι αληθινό.
 Κρατήστε την ουσία και αφαιρέστε τη ζάχαρη,
όπως τινάζουμε την άχνη από τον κουραμπιέ...

1 σχόλιο:

Flora είπε...

Κανείς δεν μπαίνει εδώ μέσα, άραγε;

Είδε κανείς τις ευχούλες μου;
Ποιος ξέρει...

Νιώθω λίγο σαν να μπαίνω σε ένα κήπο μαγικό, στο σπιτάκι που βρήκε ο Χάνσελ και η Γκρέτελ...
Ησυχία... Ακούω τα βήματά μου να χτυπάνε στα ξύλα της σκάλας...
Νιώθω το τρίξιμο από τον αέρα στα παράθυρα.

Όχι, δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω πως όλοι έχουμε τις δουλειές μας και τρέχουμε πανικόβλητοι...

Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω ότι άλλα είναι τα "σοβαρά" και τα "σημαντικά"... και ποιος έχει όρεξη για τέτοια;

Είναι που πονάω λίγο τούτο δω το ιστολογιάκι,
που περιμένει εις μάτην
ένα βλέμμα, μια σκέψη, μία κίνηση ζωής...

Είναι που θα το ήθελα σαν σπίτι ανοιχτό σε γιορτή, γεμάτο κόσμο, φώτα και μουσικές...

Σαν κάτι να ακούω, όμως...
Υποψιάζομαι ότι κάποιος θα φανεί σε λίγο...